Kalbimdeki Deniz

   Hayatta en sevdiğim şey denizlerdir. Küçüklüğümden beri suyu çok severim.Hatta yüzmeyi bile kendim öğrendim.Küçüklüğümden beri sürekli bütün zamanımı denizde geçirmek isterdim ki bu hala öyle.Fakat ailemde ise kimse denizi sevmez.Bu her zaman canımı sıkıyor.Deniz gerçekten sevilmez mi?

  Denizlerin insanı çevresindeki bütün olaylardan alıkoyduğunu hep düşünmüşümdür.Hüzünlü olunduğunda bile en hüzünlü melodi olur size mutluluğunuzda ise dalgalarla coşar mutluluğunu gösterir.Bence deniz kabukları denizlerin insanlara verdiği bir hediyedir.Siz denize nasıl davranırsanız o da size o kadar güzel hediyeler verir.Örnek vericek olursam Kıyıköy’de genellikle insanlar denizi kirletip umursamaz ve deniz ise onlara mefretini kusmak için sürekli sahile çöpleri geri savurur.Fakat Avşa adasındayken denizin hiç kirletilmediğini ve denizin hediye olarak onlara en güzelinden deniz kabukları sunduğunu gördüm.

   

   En büyük hayallerimden biri deniz kenarında bir evinin olması ve sonsuza kadar orada kalmak diyebilirm.O dalga seslerinin melodisi ile uyuyakalmak en büyük sıkıntılarımı dalgalara haykırmak istediğim zaman içerisinde yüzebilmek beni bırak dünyanın evrenin en mutlu insanı yapar.Hatta bir hayalim ise üniversiteyi denize kıyısı olan bir şehirde kazanmak.O denize alışmam zaman alır ama zamanla ikimizinde kafası birbirine uyuşur.

  Denizlere en büyük saygısızlığı denizi kirletenler yapar ikinci en büyük saygısızlığı ise sahil kenarında kulaklıkla şarkı dinleyenler.Denizi insanı rahatlatan melodisindense saçma sapan şarkıları dinlemek denize yapılan en büyük saygısızlıklardan biridir.

 Deniz insanın en büyük dostudur.İnsanların sahte dostluğundansa denin sonsuz sadaketini tercih ederim.Çünkü ne yaparsanız yapın denize ne zaman gitseniz sizi usulca dinler ve dalgalarıyla tepki verir.